Amper twee maanden na de eerste repetitie was de band klaar om het debuut op te nemen. Die plaat sloeg in als een bom of, zo u wil, een exploderende luchtballon. Het geluid was zwaar, hard en imponerend, maar tegelijk valt nog steeds de veelzijdigheid van Led Zeppelin (later ten onrechte toch vaak neergezet als een lompe rockreus) op. Bluesklassiekers (You Shook Me, I Can’t Quit You Baby), stampende rock (Good Times Bad Times, Communication Breakdown), maar ook een orientaalse instrumental (Black Mountain Side), een heftige bewerking van een folk-traditional (Babe I’m Gonna Leave You) en een melodieuze, bijna poppy song met kerkorgel (Your Time Is Gonna Come). De twee overige, uitgesponnen nummers laten nog het duidelijkst zien wat er komen ging. De dynamiek, de swingende bluesy riffs, de spanning: Dazed And Confused en How Many More Times hebben het allemaal. Op het debuut is het er al helemaal: het stuwende, vaak snerpende gitaargeluid van Page, de hoge, wellustige zang van Plant, de bonkende drums van Bonham en Jones die het allemaal aan elkaar lijmt. Misschien wel hun beste plaat. Maar dat kun je van de volgende platen ook zeggen…
