Het is weliswaar nieuw (sterker de titel ís New) maar meer dan voorheen grijpen de twaalf songs terug naar vroegere periodes. Helemaal geen probleem natuurlijk, want Paul McCartney (want daar gaat het over) heeft ‘enig recht van spreken’ als het over muziekperiodes gaat. Klinkende namen als Mark Ronson (Amy Winehouse), Paul Epworth (Adele) Ethan Johns (bijvoorbeeld Kaiser Chiefs en Ryan Adams) en Giles Martin (u weet wel, zoon van) zorgen als producers voor dat nieuwe 2013-sausje.
Het kán natuurlijk zijn dat de titel New bewust is gekozen vanwege die hedendaagse producers waarmee hij werkt, maar toch, de meester moet de nummers eerst nog wél schrijven. “Mensen die ik het album heb laten horen, herkenden me niet”, zo meldde hij ergens. Wel, zo extreem zou ik het niet willen zeggen, maar ik ben het wel met de maker eens dat ‘de nummers zeer verschillend van aard zijn’. Sterker: McCartney wilde naar eigen zeggen ‘absoluut niet, dat elk nummer hetzelfde zou klinken’. Welnu: daarover is in ieder geval niet gelogen.
Toch zijn die muzikale pijlers van dit eerste McCartney-album in zes jaar niet écht nieuw. Zo ga je bij Everybody Out There bijvoorbeeld terug naar de ‘Macca-jaren tachtig’ ten tijde van Pipes Of Peace (maar dan beter) en is Save Us een song die makkelijk op Band On The Run van Wings had kunnen staan. Queenie Eye is echter een typische Chaos And Creation In The Backyard-creatie en I Can Bet had zeer gemakkelijk op Flowers In The Dirt kunnen staan. De eerste single is de titeltrack. Een typische McCartneyliedje, al zou je met een beetje fantasie ook kunnen denken dat George Harrison de auteur was. Daarbij zorgt Mark Ronson met de befaamde combinatie van handclaps en blazers voor een heerlijke hedendaagse interpretatie van een Macca-song.
Toch worden ook oud-Beatlesstromen niet geschuwd. Neem Early Days als kraakhelder voorbeeld. Die intieme breekbare stem gecombineerd met die akoestische gitaartokkels, die breekbare opbouw en die ragfijne stemmenlagen, dat is volgens mij één van die typische redenen waarom The Beatles ooit beroemd zijn geworden.
Maar nogmaals, de nummers zijn wel heel duidelijk hedendaags geïnterpreteerd. Vandaar New, dus. En nog even toevoegen: naast nieuw is dit album wederom verschrikkelijk goed… Het blijkt ook nu weer: na al die jaren is de creatieve geest van Paul McCartney nog lang niet gedoofd.
