KILLING JOKE

Vlak op de hielen van de live-cd XXV Gathering: Let Us Prey komt alweer het nieuwe studioalbum van onze dodelijk leuke vrienden uit. Met een ijselijke brul zet zanger en bandleider Jazz Coleman gelijk de toon: de band zal er persoonlijk voor zorgen dat de luisteraar de Killing Joke geluidshel in wordt geblazen. De gitaarsound van Geordie Walker is het equivalent van de motorzaag uit de Texas Chainsaw Massacre films, zo rafelig en smerig gaat deze van leer; de ritmesectie van drummer Benny Calvert en bassist Paul Raven klinkt nog militaristisch strakker dan een willekeurig huurlingenleger uit Afrika; en de tribal sound van Coleman doet menig oorvlies knappen. Nee, deze band die in 1979 begon kan nog steeds niet doorgaan voor de Ronald MacDonald clown, daarvoor is zij te heftig en domweg te goed. Met dodelijke precisie, al dan niet met op het eerste gehoor liefelijke violen die bij nadere beluistering klinken alsof alle buurkatten het loodje hebben gelegd, zuigt KJ de luisteraar langzaam maar zeker haar kelder in. Ga pogo