WHITE, JIM

Jim White verblijde de wereld zo'n vier jaar terug met het prachtige album The Mysterious Tale Of How I Shouted Wrong-Eyed Jesus! en liet horen dat stille waters soms peilloos diepe gronden hebben. Het was er zo eentje die je keer op keer weer uit de kast trok, waarna je je steeds afvroeg waarom zo'n talent niet onmiddellijk met een opvolger komt ter consolidatie van zijn bejubelde status. Aan Luaka Bop labelbaas David Byrne zal het vast niet gelegen hebben. Hij is misschien wel zijn grootste fan. En No Such Place laat horen dat voor de echte parelvissers onder ons geduld hebben nog altijd een hele schone zaak is. Dertien meesterzetten op een schaakbord met als tegenspelers o.m. Morcheeba, Andrew Hale (de grote man achter Sade) en World Standard (ex-Yellow Magic Orchestra), zorgen voor een spannend spelletje waarbij rage, redemption, depravity, dreams, dead cars and broken hearts het verhaal vormen van de hoofdrolspeler en dat is natuurlijk Jim White himself. Soms klinkt hij als een Texaanse Lou Reed, maar eenmaal aangekomen in de moerassen van het diepe zuiden gaat zijn geest een geheel eigen leven leiden. Zijn slide en pedal steel-spel is van een mysterieus soort schoonheid. Erg mooi is in al zijn subtiliteit wat dat betreft Christmas Day, dat in het verlengde ligt van zijn ballads op de bovengenoemde voorganger. God was drunk when he made me.