Recensie
Zes jaar terug rolde de mysterieuze Brit Zomby de door dubstep gedomineerde dansvloeren op. Met even melodieuze als mysterieuze singles die met hun op hol geslagen flipperkastgeluiden heel wat fysieke reacties ontlokten in clubs. Daarna volgde het verbazingwekkende debuutalbum Where Were U in ’92? (2008) dat in feite een ode aan de Londense rave en hardcore-cultuur was. De muziek waarmee Justin Moulds (1980) alias Zomby opgroeide.
Veel energie ging in die begintijd verloren aan zinloze scheldpartijen via Twitter en gedoe met boekers. Maar nadat Zomby in 2011 onder de hoede kwam van UK indie-label 4AD, wist de Brit zijn energie beter te kanaliseren en had hij met ‘Natalia’s Song’ zowaar zijn eerste hit te pakken. Al ontstond er rond dat nummer ook weer controverse omdat het om een gestolen loop zou gaan.
Op With Love, voorzien van een stemmige zwartwit-promofilm, komen alle invloeden die Zomby gevormd hebben samen. Op de eerste schijf neemt Moulds ons mee langs alle hoeken van de Britse clubcultuur. Van nineties house met rubberbaslijnen (‘This One’) tot Burial-achtige mistflarden (‘Ascension’) en via fantastische slow motion breakbeats (‘It’s Time’) tot wild ratelende jungle op ‘Overdose’ waarop de geest van Dillinja rondwaart. Regelmatig hangt Zomby daarbij aan de ravetoeter.
Op de tweede schijf maakt Zomby de cirkel kleiner en kiest hij voor digitale jams waarop trage beats, ijle synth-arpeggio’s en droogijsbaslijnen de sfeer zetten. Met een piano erbij is het bijna kamermuziek. Met een dikke klodder 'trap' op de muren, dat wel.
Vaak lijken de nummers slechts schetsen van amper twee minuten, die soms abrupt worden afgebroken. Waarna je pardoes in de volgende track valt. Een truc die hij al eerder toepaste op voorganger Dedication (2011). Alsof Zomby de concentratiespanne van een ADHD-puber nooit ontgroeid is. Tegelijkertijd klinkt With Love heel coherent. De melancholische ondertoon, de flipperkastblieps, de mooie ronde baslijnen, je herkent ze direct als Zomby.
With Love is als een vuurtoren boven het Britse baslandschap. Alles komt aan bod, al zie je soms het moois maar heel even. Waardoor je blijft kijken, hopende op een volgende lichtstraal. Dat de tweede schijf net wat te eenvormig uitpakt, doet weinig af aan de verslavende drift en diversiteit van cd 1. Wat fijn dat er in het land van bassen en bleeps zulke vrije geesten als Zomby rondwaren.
(René Passet / http://www.djbroadcast.nl )
Veel energie ging in die begintijd verloren aan zinloze scheldpartijen via Twitter en gedoe met boekers. Maar nadat Zomby in 2011 onder de hoede kwam van UK indie-label 4AD, wist de Brit zijn energie beter te kanaliseren en had hij met ‘Natalia’s Song’ zowaar zijn eerste hit te pakken. Al ontstond er rond dat nummer ook weer controverse omdat het om een gestolen loop zou gaan.
Op With Love, voorzien van een stemmige zwartwit-promofilm, komen alle invloeden die Zomby gevormd hebben samen. Op de eerste schijf neemt Moulds ons mee langs alle hoeken van de Britse clubcultuur. Van nineties house met rubberbaslijnen (‘This One’) tot Burial-achtige mistflarden (‘Ascension’) en via fantastische slow motion breakbeats (‘It’s Time’) tot wild ratelende jungle op ‘Overdose’ waarop de geest van Dillinja rondwaart. Regelmatig hangt Zomby daarbij aan de ravetoeter.
Op de tweede schijf maakt Zomby de cirkel kleiner en kiest hij voor digitale jams waarop trage beats, ijle synth-arpeggio’s en droogijsbaslijnen de sfeer zetten. Met een piano erbij is het bijna kamermuziek. Met een dikke klodder 'trap' op de muren, dat wel.
Vaak lijken de nummers slechts schetsen van amper twee minuten, die soms abrupt worden afgebroken. Waarna je pardoes in de volgende track valt. Een truc die hij al eerder toepaste op voorganger Dedication (2011). Alsof Zomby de concentratiespanne van een ADHD-puber nooit ontgroeid is. Tegelijkertijd klinkt With Love heel coherent. De melancholische ondertoon, de flipperkastblieps, de mooie ronde baslijnen, je herkent ze direct als Zomby.
With Love is als een vuurtoren boven het Britse baslandschap. Alles komt aan bod, al zie je soms het moois maar heel even. Waardoor je blijft kijken, hopende op een volgende lichtstraal. Dat de tweede schijf net wat te eenvormig uitpakt, doet weinig af aan de verslavende drift en diversiteit van cd 1. Wat fijn dat er in het land van bassen en bleeps zulke vrije geesten als Zomby rondwaren.
(René Passet / http://www.djbroadcast.nl )
Tracks
Disc 1
1. As Darkness Falls
2. Ascension
3. Horrid
4. If I Will
5. Isis
6. It's Time
7. Memories
8. Orion
9. Overdose
10. Pray For Me
11. Rendezvous
12. The Things You Do
13. This One
14. Vanishment
15. Vi-Xi
16. Vxv
17. 777
Disc 2
1. Black Rose
2. Digital Smoke
3. Entropy Sketch
4. Glass Ocean
5. How To Ascend
6. I Saw Golden Light
7. Pyrex Nights
8. Quickening
9. Reflection In Black Glass
10. Shiva
11. Soliloquy
12. Sphinx
13. Sunshine In November
14. Vast Emptiness
15. White Smoke
16. With Love
