Daft Punk is dood, leve Daft Punk. Zo dat is er uit. Het is ze weer gelukt. Via de de enorme mediahype die ze hadden gecreëerd was het al enigszins duidelijk geworden dat ze het anders gingen doen. Maar Daft Punk heeft vriend en vijand weten te verbazen met Random Acces Memories. Daft Punk heeft met hun eerste twee baanbrekende albums Homework uit 1996 en Discovery uit 2001 dancemuziek duidelijk op de kaart gezet, evenals hun eigen naam. In bijna 20 jaar en met eigenlijk maar 3 albums is Random Access Memories hun grootste prestatie tot nu toe. Random Access Memories is alles wat ze tot nu toe nooit waren geweest. Disco, soft rock, and prog-pop, maar ook bijna bombastische Disney-achtige Broadway nummers, compleet met een groot koor. Op dit album is er, in tegenstelling tot de met samples gevulde voorgaande albums, eigenlijk alleen maar plek voor echte instrumenten. En elk instrument is minutieus, tot in de kleinste details, loepzuiver opgenomen. Alleen de beste opnamestudio’s in de wereld, zoals de beroemde Abbey Road studio, waren goed genoeg voor hun opnames. Er is samengewerkt met Nile Rodgers (Chic), Paul Williams (Love Boat), Giorgio Moroder (Donna Summer’s I Feel Love), Julian Casablancas (Strokes) en Pharrell Williams (N*E*R*D). Random Access Memories zal veel fans van de eerste single en hit Get Lucky en het oude knalwerk enorm tegenvallen. Te vaag. Te retro. Te sloom. Te vluchtig. Niet dansbaar genoeg. Mijn idee is eerder dat dit album wellicht hun beste werk is wat ze tot nu toe gemaakt hebben. Daft Punk’s Random Acces Memories ligt ergens in de tussen Pink Floyd's Dark Side of the Moon en Earth, Wind and Fire's That's the Way of the World. Je kan je eigenlijk geen groter en ambitieuzer meesterwerk voorstellen. Gemaakt door iemand anders dan Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo, de beidde heren van Daft Punk.
