Wie naar de tracklisting kijkt denkt misschien met de zoveelste Roxy Music/Bryan Ferry-verzamelaar te maken te hebben, maar niets is minder waar. Evenmin betreffen het hier opnieuw opgenomen versies de die originelen hooguit beter laten klinken. Niets van dit alles. Ferry is een jazzliefhebber, met een voorliefhebber voor de jaren twintig. En zo kwam hij op het idee om klassiekers als Do The Strand, Love Is The Drug en Avalon zo te arrangeren dat het eindresultaat klinkt alsof de stukken daadwerkelijk niet alleen in de jaren twintig geschreven maar ook opgenomen zijn. Bij een eerste vluchtige beluistering zijn de originelen soms zelfs amper te herkennen, maar als het kwartje valt, blijkt hoe goed dit gedaan is. Authentiek, maar dan in een zeer bizarre omkering van het begrip. Vermakelijk en ingenieus, dat zeker.
