Recensie
Regie: Alicia Soherson
Het is moeilijk voor te stellen dat Play het debuut is van de Chileense Alicia Scherson. De film is fris, modern en origineel van opzet. Alicia weet met een speelse regie een beperkte verhaallijn bijzonder veel mee te geven. De film speelt zich af in de stad Santiago en omvat twee zeer verschillende levens. De arme, eenzame Christina vindt op een dag de goedgevulde tas van de rijke Tristan. Terwijl Christina als een onwaarschijnlijke beschermengel daarop steeds meer van Tristan’s leven ontdekt en overneemt, raakt hij zelf steeds meer van zijn leven kwijt en worstelt met de zich opdringende leegte. Hoewel dit gegeven zich leent voor een zware, sociale studie, blijft de film lichtvoetig zonder oppervlakkig te zijn. Alicia heeft een complexe visuele stijl, die een vleugje absurdisme en een toefje magisch realisme in een rustig en kleurrijk realisme weet te verwerken. Tegelijkertijd is haar filmstijl ook uitzonderlijk auditief, waarbij de interessante soundtrack en het expliciete gebruik van de in andere shots overvloeiende geluiden veel bijdragen aan de vertelling en de beleving van de film. Het neutrale acteerspel van de zonderlinge protagonisten laat de pure regie alle ruimte. Alicia gebruikt in Play de brede mogelijkheden van het medium goed en weet tot een eigen stijl te komen zeker een groot potentieel in zich draagt.
Het is moeilijk voor te stellen dat Play het debuut is van de Chileense Alicia Scherson. De film is fris, modern en origineel van opzet. Alicia weet met een speelse regie een beperkte verhaallijn bijzonder veel mee te geven. De film speelt zich af in de stad Santiago en omvat twee zeer verschillende levens. De arme, eenzame Christina vindt op een dag de goedgevulde tas van de rijke Tristan. Terwijl Christina als een onwaarschijnlijke beschermengel daarop steeds meer van Tristan’s leven ontdekt en overneemt, raakt hij zelf steeds meer van zijn leven kwijt en worstelt met de zich opdringende leegte. Hoewel dit gegeven zich leent voor een zware, sociale studie, blijft de film lichtvoetig zonder oppervlakkig te zijn. Alicia heeft een complexe visuele stijl, die een vleugje absurdisme en een toefje magisch realisme in een rustig en kleurrijk realisme weet te verwerken. Tegelijkertijd is haar filmstijl ook uitzonderlijk auditief, waarbij de interessante soundtrack en het expliciete gebruik van de in andere shots overvloeiende geluiden veel bijdragen aan de vertelling en de beleving van de film. Het neutrale acteerspel van de zonderlinge protagonisten laat de pure regie alle ruimte. Alicia gebruikt in Play de brede mogelijkheden van het medium goed en weet tot een eigen stijl te komen zeker een groot potentieel in zich draagt.
