Recensie
De trots en het zelfvertrouwen van Nederland heeft de afgelopen sportzomer ondanks Olympische successen flink wat butsen en schrammen opgelopen. Maar dankzij de nieuwe, derde ‘plak’ van de beste band van het land, Moke, kunnen we toch met opgeheven hoofd aan de herfst beginnen. Want wat is Collider verschrikkelijk goed. Met dit album moet ook internationaal kunnen worden gescoord.
Collider betekent deeltjesversneller en daarmee refereren de Amsterdammers aan het groepsproces waaruit de elf nieuwe nummers zijn voortgekomen. Ieder bandlid was bedenker én uitvoerder en iets dergelijks geldt voor producer Gordon Groothedde. Met Collider, uitgebracht op Cloud 9 Music, waarin Armin van Buuren flink wat in de melk heeft te brokkelen, moest een collectieve prestatie worden geleverd en de opbrengst moest meer dan de som der delen zijn. Precies op dit onderdeel, waar Oranje en Rabo faalden, slaagt Moke met vlag en wimpel.
Aanvankelijk klinkt Moke op Collider zoals we gewend zijn: stevige, wat somber getoonzette, gitaargestuurde en catchy songs op het snijvlak van pop en rock. Maar allengs is het vooral Eddy Steeneken die met zijn piano en andere toetsenborden voor verrassende inkleuringen en wendingen zorgt. De variatie is enorm op Collider. Moke neemt veel risico door zich zeker op de twee helft van de plaat van zijn onbekende kanten te laten horen. Dat geldt vooral voor het schitterende Sing On, een soort mars voor een rouwstoet, met prachtige drums van Rob Klerkx. Ook het verbeten Jesus Child. het antwoord van de over de hele linie uitblinkende zanger Felix Maginn op REM’s Losing My Religion, baart veel opzien.
Met Collider heeft Moke zijn beste plaat tot nog toe gemaakt. Een geweldige prestatie want de vorige twee waren ook al voltreffers.
Collider betekent deeltjesversneller en daarmee refereren de Amsterdammers aan het groepsproces waaruit de elf nieuwe nummers zijn voortgekomen. Ieder bandlid was bedenker én uitvoerder en iets dergelijks geldt voor producer Gordon Groothedde. Met Collider, uitgebracht op Cloud 9 Music, waarin Armin van Buuren flink wat in de melk heeft te brokkelen, moest een collectieve prestatie worden geleverd en de opbrengst moest meer dan de som der delen zijn. Precies op dit onderdeel, waar Oranje en Rabo faalden, slaagt Moke met vlag en wimpel.
Aanvankelijk klinkt Moke op Collider zoals we gewend zijn: stevige, wat somber getoonzette, gitaargestuurde en catchy songs op het snijvlak van pop en rock. Maar allengs is het vooral Eddy Steeneken die met zijn piano en andere toetsenborden voor verrassende inkleuringen en wendingen zorgt. De variatie is enorm op Collider. Moke neemt veel risico door zich zeker op de twee helft van de plaat van zijn onbekende kanten te laten horen. Dat geldt vooral voor het schitterende Sing On, een soort mars voor een rouwstoet, met prachtige drums van Rob Klerkx. Ook het verbeten Jesus Child. het antwoord van de over de hele linie uitblinkende zanger Felix Maginn op REM’s Losing My Religion, baart veel opzien.
Met Collider heeft Moke zijn beste plaat tot nog toe gemaakt. Een geweldige prestatie want de vorige twee waren ook al voltreffers.
