Recensie
In 1975 maakte de Italiaanse regisseur Michelangelo Antonioni (L'Avventura) de film The Passenger (ook wel: Professione: Reporter) met in de hoofdrol Jack Nicholson (Five Easy Pieces), toen op het hoogtepunt van zijn faam. Het was Antonioni's eerste film met een Amerikaanse ster van het statuur van Nicholson. De manier waarop de Italiaanse meester zijn steracteur gebruikte verschilde niet van hoe hij zijn acteurs voorheen regisseerde, maar stond wel haaks op de faam van zijn hoofdrolspeler. Op velerlei manieren lijkt het er op dat de samenwerking tussen charmeur George Clooney (Ocean's Eleven) en fotograaf/regisseur Anton Corbijn, die in 2007 debuteerde met de Joy Division biopic Control, eenzelfde patroon aanhoudt als dat tussen Antonioni en Nicholson in The Passenger. Toen bekend werd dat Clooney in een kleine, Europees geproduceerde film zou gaan spelen van een 'beginnend' regisseur werden haast automatisch allerhande vraagtekens opgeworpen. Gelukkig is Clooney, natuurlijk, geen doorn in het oog. Zijn rol als wapensmit die moet onderduiken in de Italiaanse Abruzzo-streek is hem misschien niet op het lijf geschreven - de man is tenslotte beter bekend van flamboyanter werk (Out Of Sight; Ocean's reeks) - toch vindt hij precies de juiste toon. Corbijn heeft zelf gezegd dat The American ‘een existentialistische thriller [is] met het framework van een western’ en dat vat de toon van de prent mooi samen. Aan de ene kant doen dialoogloze scenes vol wroeging sterk denken aan het werk van eerdergenoemde Antonioni en aan de andere kant passeren typische western-cliches de revue: de priester, de prostitue, nachtelijke shoot-outs in smalle dorpsstraten. Uiteindelijk zijn het de cliches die The American het meest in de weg zitten. Als Corbijn die er hier iets minder dik bovenop had gelegd zou er een oogstrelende - de man weet hoe en waar hij zijn lens op moet richten -, uitermate Europese film zijn overgebleven. Corbijn claimt Le Samourai van Jean-Pierre Melville nooit te hebben gezien, maar The American heeft er zoveel van weg dat liefhebbers van deze klassieke Franse film Corbijns nieuwste niet mogen missen.
