De Congolese band Staff Benda Bilili was bij haar ontdekking in 2009 eerst en vooral een verhaal. Een tearjerker zelfs: een groep gehandicapte polioslachtoffers maakt met nog wat aangewaaide daklozen muziek in de parken rond de dierentuin van Kinshasa, wordt gesignaleerd door een Belgische producer, neemt een album op (Très Très Fort) en mag op triomftocht de wereld over, zegevieren in westerse concertzalen.
Je hart was al gesmolten voor er een noot was gespeeld. Maar Staff Benda Bilili betoverde ook met haar muziek. De mannen rond oprichter Ricky Likabu speelden elastieken rumba en soukous, gespannen rond zwierige Afrikaanse vocalen én het jankende uit een conservenblik gevormde harpje van solist Roger Landu. Rammelig soms, maar dat werkte sfeerverhogend. Très Très Fort werd opgenomen in de buitenlucht en dus hoorde je kwakende kikkers als dierenkoor.
Op het nieuwe album Bouger Le Monde! ontbreken de zingende kikkers. Het is de heren na het sprookjesachtige succes goed gegaan; ze wonen inmiddels in een keurig appartementenblok, op de platenhoes zien we de band in kekke kleding en op glimmend nieuwe rolstoelen. Het nieuwe album werd dit keer opgenomen in een goed uitgeruste studio, en dat is direct te horen.
Bouger Le Monde! is een wereldplaat zonder zwak moment, spatvrij geproduceerd, maar dat doet geen afbreuk aan de kwaliteit van Staff Benda Bilili. Bij funky en opzwepende liedjes als Osali Mabe en Bilanga kunnen wij allen onze eventuele lichamelijke ongemakken vergeten. Als het tempo omlaag gaat (Sopeka) kunnen we ons in verwondering richten op de gesmeerde samenzang van de band. Roger Landu intussen scheurt onverdroten voort op zijn harpje, door zware distorted effecten: beetje Hendrix nadoen.
Op Bouger Le Monde! overheerst het optimisme in ware strijdliederen als het veelzeggende Mutu Esalaka: 'The brains are OK!' Wat een geweldige band. Volgende maand weer te zien op de Nederlandse podia.
(tekst: de Volkskrant)
Na hun debuut Tres Tres Fort uit 2009 mocht Staff Benda Bilili rekenen op een warme belangstelling uit de gehele wereld, niet in de laatste plaats omdat een flink deel van de band zich wegens de gevolgen van polio moest voortbewegen in, overigens spectaculaire, rolstoelen. De rest van de band bestaat uit straatkinderen, die veelal van zelf gemaakte instrumenten gebruik maken. Bouger Le Monde bewijst dat de Congolezen veel meer zijn dan een novelty act, maar juist muzikaal bijzonder veel te bieden hebben. Hun mix van soukous (de Afrikaanse Rumba vorm) en de in de Congolese traditie gevormde dans muziek Madiaba kent een wilde energie, die van een ruig randje wordt voorzien door Roger Landu, die een geluid uit zijn van een blik en metalen snaar gemaakte gitaar weet te halen waar menig stratocaster bespeler jaloers op zal zijn. Hoogtepunt Kuluna is het sleutelnummer van een overtuigend tweede album.
