Recensie
Zonder veel verwachtingen in je bioscoopzeteltje neerploffen en dan ineens toch gepakt, opgetild en onweerstaanbaar meegevoerd worden door het magische geflikker op het witte doek: het blijft — samen met een Koreaanse massage, een biertje van het vat en een kus op de wang van je hartenlapje — één van de heerlijkste sensaties die een mens kan beleven. Het overkwam ons vorige week weer met 'Chronicle', een verrassend sterke en ongelooflijk entertainende sciencefictionfilm die thuishoort in het zogeheten found footage-genre, waartoe ook 'The Blair Witch Project', 'REC', 'Cloverfield' en 'Paranormal Activity' behoren.
Ja, ook wij slaakten bij het horen van de woorden 'found footage' een diepe zucht — begint dat semi-documentair gedoe niet afgezaagd te raken? Maar wacht! Eerst de pitch: drie jongeren — van wie eentje met de onvermijdelijke digicamera in de pollen — dalen halfdronken af in een geheimzinnige krater in het bos (geslagen door een ufo?) en treffen op het einde van een donkere gang een mysterieus groen licht gevend kristalachtig iets aan. De volgende dag zijn de drie tieners veranderd: behalve flinke bloedneuzen hebben ze ook telekinetische krachten, een beetje zoals Magneto in 'X-Men'. In het begin gedragen Steve, Matt en Andrew (vertolkt door nieuwkomers Michael B. Jordan, Alex Russell en Leonardo DiCaprio-lookalike Dane DeHaan) zich als pubers die de mogelijkheden van een nieuw speeltje ontdekken: ze proberen puur op wilskracht legoblokjes de lucht in te laten zweven, tillen van op afstand de rokjes van hun vrouwelijke klasgenootjes omhoog, en verplaatsen met één achteloos handgebaar — zoals je met je vingers over een touchscreen veegt — auto's van de ene naar de andere kant van de parking, om zich vervolgens te bescheuren over de verbaasde reactie van de eigenaars: ach, hoe zou u zelf zijn. Door hard te trainen, zo merkt het trio, kunnen ze hun krachten sterker maken, en voor je het weet klieven ze — in een reeks scènes die ons kriebels in het buikje bezorgden — als vogels door het luchtruim en staan ze football te spelen tussen de wolken: heel geinig, en een stuk opwindender dan de spelletjes zwerkbal uit Harry Potter.
Het geweldige aan de eerste helft van 'Chronicle' is dat het kinderlijke plezier van die gasten, de pure vreugde die ze voelen, bijna tastbaar overvonkt: wedden dat u zin zal hebben om méé te vliegen en méé te joelen? Nog een goeie vondst: doordat Andrew zijn digicamera geregeld hoog boven zijn hoofd laat dobberen, zien sommige shots er — heel uitzonderlijk voor een found footage-prent — echt fraai uit.
Maar 'Chronicle' begint pas echt te rocken wanneer Andrew, die thuis aldoor klappen krijgt van zijn dronken vader, begint over te hellen naar de dark side of the force en de apex predator in zichzelf ontdekt. Wat van start gaat als een jolige kruising tussen 'X-Men' en 'Jackass', begint gaandeweg uit te groeien tot een spiksplinternieuwe en verrassend grimmige superheldenmythologie — 'X-Men' meets 'Lord of the Flies'.
Deze prent, die wat ons betreft alle Iron Mannen en Avengers van de voorbije jaren moeiteloos naar de kroon steekt, is het werk van enkele frisse twintigers: regisseur Josh Trank had hiervoor alleen enkele kortfilms op zijn naam staan, en scenarist Max Landis, zoon van de legendarische cineast John Landis, heeft ooit eens één episode van 'Masters of Horror' ingeblikt. Twee onmiskenbare talenten zijn opgestaan.(HUMO)
Ja, ook wij slaakten bij het horen van de woorden 'found footage' een diepe zucht — begint dat semi-documentair gedoe niet afgezaagd te raken? Maar wacht! Eerst de pitch: drie jongeren — van wie eentje met de onvermijdelijke digicamera in de pollen — dalen halfdronken af in een geheimzinnige krater in het bos (geslagen door een ufo?) en treffen op het einde van een donkere gang een mysterieus groen licht gevend kristalachtig iets aan. De volgende dag zijn de drie tieners veranderd: behalve flinke bloedneuzen hebben ze ook telekinetische krachten, een beetje zoals Magneto in 'X-Men'. In het begin gedragen Steve, Matt en Andrew (vertolkt door nieuwkomers Michael B. Jordan, Alex Russell en Leonardo DiCaprio-lookalike Dane DeHaan) zich als pubers die de mogelijkheden van een nieuw speeltje ontdekken: ze proberen puur op wilskracht legoblokjes de lucht in te laten zweven, tillen van op afstand de rokjes van hun vrouwelijke klasgenootjes omhoog, en verplaatsen met één achteloos handgebaar — zoals je met je vingers over een touchscreen veegt — auto's van de ene naar de andere kant van de parking, om zich vervolgens te bescheuren over de verbaasde reactie van de eigenaars: ach, hoe zou u zelf zijn. Door hard te trainen, zo merkt het trio, kunnen ze hun krachten sterker maken, en voor je het weet klieven ze — in een reeks scènes die ons kriebels in het buikje bezorgden — als vogels door het luchtruim en staan ze football te spelen tussen de wolken: heel geinig, en een stuk opwindender dan de spelletjes zwerkbal uit Harry Potter.
Het geweldige aan de eerste helft van 'Chronicle' is dat het kinderlijke plezier van die gasten, de pure vreugde die ze voelen, bijna tastbaar overvonkt: wedden dat u zin zal hebben om méé te vliegen en méé te joelen? Nog een goeie vondst: doordat Andrew zijn digicamera geregeld hoog boven zijn hoofd laat dobberen, zien sommige shots er — heel uitzonderlijk voor een found footage-prent — echt fraai uit.
Maar 'Chronicle' begint pas echt te rocken wanneer Andrew, die thuis aldoor klappen krijgt van zijn dronken vader, begint over te hellen naar de dark side of the force en de apex predator in zichzelf ontdekt. Wat van start gaat als een jolige kruising tussen 'X-Men' en 'Jackass', begint gaandeweg uit te groeien tot een spiksplinternieuwe en verrassend grimmige superheldenmythologie — 'X-Men' meets 'Lord of the Flies'.
Deze prent, die wat ons betreft alle Iron Mannen en Avengers van de voorbije jaren moeiteloos naar de kroon steekt, is het werk van enkele frisse twintigers: regisseur Josh Trank had hiervoor alleen enkele kortfilms op zijn naam staan, en scenarist Max Landis, zoon van de legendarische cineast John Landis, heeft ooit eens één episode van 'Masters of Horror' ingeblikt. Twee onmiskenbare talenten zijn opgestaan.(HUMO)
