The Invisible’s titelloze debuut gooide al hoge ogen en deed ons uitzien naar de tweede. De nogal uiteenlopende zijprojecten van de bandleden, variërend van avant-gardisten Polar Bear tot drums spelen bij Adele, zorgden voor een divers scala aan invloeden rond songwriters Dave Okumu’s nummers. Gierend gitaarwerk ondersteund door strakke, snoeiharde beats, overigens meestal gewoon voortgebracht op de menselijke manier, maar altijd in dienst van het nummer. Qua songwriterschap neigt Okuma meer richting Will Oldham en andere meer traditioneel ingestelde collega’s, hoewel de muzikale invulling daar ver van afstaat. Aangezien het onderliggende thema, de dood van OKumu’s moeder, een behoorlijke diepgang met zich meebrengt, heeft het uiteindelijke resultaat een vervreemdend effect op de luisteraar, die afwisselend los kan gaan op de strakke sound, of mee kan zwelgen in het verdriet. Het overtuigende bewijs dat songwriters, industrial beats en gitaarerupties elementen zijn die elkaar niet in de weg hoeven te zitten.
