HAMMILL, PETER

Hij is de 60 al ruimschoots gepasseerd, heeft een paar jaar geleden de dood in ogen gezien, is hersteld maar broodmager geworden en is met Consquences toe aan zijn 30ste soloplaat. Een loodzwaar album is dat geworden dat lentekriebels en ander vormen van (voor)pret neerslaat als de zaterdagkrant een pesterige mug. Dat klinkt niet aantrekkelijk en Consequences is dan ook geen prettig album. Maar wel steengoed, wonderschoon, indringend en één der beste Hammill.

Hij heeft er een éénmansproductie van gemaakt. Zijn eigen stem, waarmee hij soms complete operakoren opbouwt, gitaren en toetsen domineren en soms wordt er ‘violesk’ aan snaren geplukt. Drums en percussie zijn vrijwel geheel afwezig. Maar er wordt toch stevig op de luisteraar ingehakt. Daar zorgen ’s mans genadeloze woorden wel voor. Hammil put voor zijn teksten uit de onuitputtelijke bron van zijn vlijmscherpe analyses van onze gebrekkige, valse, foute, dubbelhartige communicatie en en onze wrakke relaties die we met kunst- en vliegwerk en met houtjestouwtjesconstructies in stand houden. De boodschap is direct bij opener Eat My Words, Bite My Tongue helder als glas. De toon is hiermee direct gezet voor de andere negen nummers. Muzikaal is de variatie echter enorm. Hammill slaagt erin om als een band te klinken die door strak te spelen de moeilijke composities toch toegankelijk maakt. Zwakke momenten ontbreken. En toch zal Consequences niet vaak op replay gaan noch in gezelschap worden afgespeeld. Daarvoor is dit meesterwerkje te desolaat, te raak, unheimisch, te confronterend. Dat zijn de consequenties van een plaat als Consequences.