Theatrale muziek die eindeloos intrigeert. Warme indie-pop-nummers als kleine toneelstukjes vol ironische teksten. En met even eenvoudige als briljante melodielijntjes. The Magnetic Fields – ooit verantwoordelijk voor de luid bejubelde, driedelige cd-liefdescyclus, 69 Lovesongs (1999) - brengt het allemaal.
Binnen deze band is New Yorker Stephin Merritt de allesbepalende muzieksmid; hij schrijft, produceert, zingt, bespeelt en smeedt. Het laatste en tiende plaatwerk dat van zijn aambeeld komt, heet Love at the Bottom of the Sea en is een hernieuwende kennismaking met een blend van akoestisch en synth (Magnetic Fields bracht hiervoor drie synth-loze albums uit) en verpakt in vijftien nummers van nog geen drie minunten. Ofwel, een Magnetic Fields waarmee we vertrouwd zijn - en zoals we het liefst horen.
