SCENE

Het vijftiende album van The Scene is uit. Code blijkt van a tot z een topplaat te zijn. Opener Echt grijpt je bij de strot en de dartelende slotsong (een 2.0-versie van Thé Lau’s sololied Waar Mensen Wonen) raakt de bullseye van het muziekhart.

Wat de luisteraar verder hoort, voelt en ervaart bij deze perfecte compositorische sleutel? Single Overal dampt en stampt, waarbij Alan McLachlans gitaarpartijen her en der gierend de bocht uit vliegen. De band is het rocken overduidelijk nog niet verleerd en laat zichzelf hoorbaar inspireren door het eigen rijke verleden. Het kale, kleine, kwetsbare Dier keert mijns inziens rechtstreeks terug naar de krochten van Rij Rij Rij, Drink had perfect op Blauw gepast en Water en Vuur ademt een verhitte Marlène-sfeer.

Maar ook rustige nummers glitteren en glimmen als vanouds. Hel is van een blikkerende, blinkende schoonheid, En Dan (prachtige tekst trouwens!) eveneens. Lange Frans vervult wederom een meer dan degelijke gastrol (Stip) en dat prachtige nummer Mooi van die andere muzikale logé Stef Kamil Carlens past deze Nederrockers als een perfect gesneden maatpak. Al met al is Code van The Scene hecht, dynamisch en onverbrekelijk.