Opmerkelijk: William Fitzsimmons besloot de nummers van zijn vierde studioalbum op te hangen aan verschillende psychiatrische aandoeningen. Een gedurfd concept, helemaal als de bebaarde Amerikaan erbij verklaart dat dit album - na de neerslachtige albums Goodnight en The Sparrow And The Crow - weer optimisme moeten laten klinken. Desondanks klinkt Gold In The Shadow zoals we Fitzsimmons kennen: een helende fluisterstem, kwetsbare gitaarliedjes met een vleugje electronica en bovenal wonderschoon.