Omdat Johann Sebastian Bach niet aangaf voor welke bezetting hij zijn Kunst der Fuge geschreven had, werd lang gedacht dat het studiemateriaal was, niet om uit te voeren. Hij schreef het geniale werk als partituur, op vier notenbalken met verschillende sleutels. Czerny publiceerde het halverwege de 19e eeuw voor piano, met toevoeging van dynamische tekens. De Frans-Zwitserse Cédric Pescia koos voor een stemming van zijn piano en gebruik van pedalen en dynamiek op zo’n manier dat het moderne instrument toch de sfeer van Bachs tijd krijgt. Het is een heldere uitvoering waarbij alle stemmen duidelijk te horen zijn en het contrapunt echt tot zijn recht komt.