NIRVANA

Revolutionair was Nirvana's Nevermind eigenlijk helemaal niet. Stevige rock, sporadisch afgewisseld met wat gevoeliger materiaal, een zanger die het uitschreeuwde, een

energieke drummer en een onverstoorbare bassist. Best lekker allemaal maar niet baanbrekend. Toch was Nevermind voor de liefhebber van wat stevigere muziek een soort

bevrijding. Want gitaren leken anno 1991 wel in de ban, drums kwamen uit een doosje en de popsterren van toen droegen allemaal dure pakken, waren mathematisch

gecoiffeerd en toverden hun elektropop uit blitse muziekcomputers. Doe ons dan maar die man met die mooie kop blond haar en die staalblauwe ogen die zo fantastich

mooi kan schreeuwen. Entertain us! Nevermind was het tweede album van de drie uit Seattle en de drummer, ene Dave Grohl, was nieuw in de band. De roffel waarmee hij

het openingsnummer, Smells Like A Teen Spirit, een geweldige binnenkomer, in gang zet, is inmiddels klassiek. Nirvana was op Nevermind hard en rauw maar toch ook

melodieus, catchy zelfs, en ondanks het geweld kwam de muziek alsmaar als een klaterende stroom glashelder binnen gespoeld. Met dank aan producer Butch Vig.

Kortom: een plaat waarop we onbewust al een tijdje zaten te wachten. We noemden het grunge. De rest is geschiedenis. Een geschiedenis die we op indrukwekkende

wijze kunnen herbeleven dankzij de heruitgave die stijf staat van niet eerder uitgebracht spul waarvan een complet concert op cd/dvd speciale vermelding verdient. Niet

revolutionair allemaal, maar wat is dit steengoed.