BABYSHAMBLES
DOWN IN ALBION
Label: ROUGH TRADE
Releasedatum: 06-12-2005
Herkomst: NL
Item-nr: 1846032
EAN: 5050159824014
Levertijd: 15 a 21 werkdagen
Recensie
Lang verwacht en uiteindelijk toch gekomen: het eerste album van Babyshambles, de band van ex-Libertine en enfant terrible Pete Doherty. Down In Albion heet ie, en het is de belangrijkste plaat van het jaar. Niet alleen voor de muziekpers, die terecht veel verwachten van de roemruchte zanger, maar ook voor de roddelbladen. Het enige moment waarop de tabloids dichtbij komen is als ex-liefje Kate Moss fluisterend te horen is op opener La Belle Et La Bete.
Verder is Down in Albion namelijk het persoonlijke relaas van een popster die niet weet wat hij met zichzelf en de rest van de wereld aanmoet. Down In Albion klinkt daarom als het leven van Doherty zoals wij, de buitenwereld, dat ook zien: stormachtig, impulsief, onevenwichtig. Je weet het simpelweg niet met Doherty: hij kan boos uit de hoek komen en arrogant -in Fuck Forever bezingt hij zijn eigen intelligentie, in het echte leven komt hij niet opdagen bij concerten-, maar soms ook breekbaar, zoals in veel teksten van de andere vijftien songs. De humor die de laatste van The Libertines bevatte is op Down in Albion ingeruild voor openhartige liedjes waaruit heel wat is op te maken over het schrijnende leven van Doherty.
Zoals we van hem gewend zijn schrijft Doherty aantrekkelijke popsongs, maar ook hier zijn de arrangementen zijn en achteloos ingevuld. Door dat uit balans geraakte evenwicht is Down In Albion geen perfect popalbum geworden: wel een intrigerend werkstuk waar de rock 'n' roll van afspat. Zoals gezegd: de belangrijkste plaat van het jaar.
Verder is Down in Albion namelijk het persoonlijke relaas van een popster die niet weet wat hij met zichzelf en de rest van de wereld aanmoet. Down In Albion klinkt daarom als het leven van Doherty zoals wij, de buitenwereld, dat ook zien: stormachtig, impulsief, onevenwichtig. Je weet het simpelweg niet met Doherty: hij kan boos uit de hoek komen en arrogant -in Fuck Forever bezingt hij zijn eigen intelligentie, in het echte leven komt hij niet opdagen bij concerten-, maar soms ook breekbaar, zoals in veel teksten van de andere vijftien songs. De humor die de laatste van The Libertines bevatte is op Down in Albion ingeruild voor openhartige liedjes waaruit heel wat is op te maken over het schrijnende leven van Doherty.
Zoals we van hem gewend zijn schrijft Doherty aantrekkelijke popsongs, maar ook hier zijn de arrangementen zijn en achteloos ingevuld. Door dat uit balans geraakte evenwicht is Down In Albion geen perfect popalbum geworden: wel een intrigerend werkstuk waar de rock 'n' roll van afspat. Zoals gezegd: de belangrijkste plaat van het jaar.
