Recensie
Ze wordt nogal eens vergeten in het rijtje fadozangeressen van nu. Bevinda woont dan ook al jaren in Parijs, samen overigens met zo'n zevenhonderdduizend andere Portugezen die in de loop der tijden zijn neergestreken in de lichtstad. Lusitania is de naam van het Britse stoomschip dat in 1915 door een Duitse torpedo werd getroffen en zo tot zinken werd gebracht. Het is dus niet enkel een nostalgisch beeld dat Bevinda gebruikt. De titel is meer een metafoor voor de tijd die voorbij gaat, maar ook voor het tijdloze gevoel dat de zee oproept. De liedjes zijn een soort kruising tussen fado en chanson in een akoestische setting. Het maakt dat haar songs altijd heel aards klinken. Twee Portugese gitaren, een klassieke gitaar en hier en daar is ook de Arabische oud te horen. De heren maken werkelijk prachtige arrangementen voor deze combinatie. Bevinda schurkt daar zachtjes tegenaan met haar warme stemgeluid.
