Een liedjes over appels. Het klinkt zo kinderachtig. Maar het uiteindelijke resultaat is o, zo intiem, ontroerend en bovenal doeltreffend. Het komt vrijwel direct recht in het hart van de muziekliefhebber terecht. De opener van de derde langspeler die Alamo RaceTrack uitgebracht heeft, is feitelijk exemplarisch voor de aanpak en werkwijze van deze Amsterdamse band. Men neme een steengoed liedje, men voege diverse lagen toe. Lagen die soms enigszins moeilijk te bepalen drumritmes zijn, maar dan weer dwarse gitaarpartijen of bijna revolutionaire zanglijnen (och, wat zijn The Moon Rides High en Records in dat opzicht magistraal gelukt) blijken.
En het mooie is; er is nog véél meer moois te beleven op Unicorn Loves Deer. Zo is er die enigszins staccato maar tegelijkertijd wonderschoon voorgedragen titeltrack. De twee versies van Hypnotised waren weliswaar al bekend, want geschreven voor het LPG-project DeSpeech. Toch blijkt dat duo eveneens perfect te passen binnen de kaders van dit album. Verder staan Shake Off The Leaves en Words Sweet Trouble nu al voorgoed gegrift in mijn muzikale levensboek gevuld met popmuziekpareltjes. De blazers in Motorman And Owls zijn werkelijk prachtig, de banjopartij in Lindyhop zeer effectief en afsluiter Killer Lake is misschien nog wel het mooist van allemaal.
Al na een paar luisterbeurten is het volkomen duidelijk. Ook nu weer is een album van de band Alamo Race Track van begin tot eind om van te smullen. Sterker: hun derde album heeft mijns inziens wederom een stevige mijlpaal in het Nederlandse rockmuzieklandschap geplant. Diepe buiging.
