BONAMASSA, JOE

Het begint er verdacht veel op te lijken dat Joe Bonamassa niet alleen als de grote hoop van de bluestoekomst te boek wil staan maar ook als de hardest working man in de blues. Het magnifieke album van Black Country Communion heeft nog niet genoeg rondjes gedraaid in mijn cd-speler en daar komt Ome Joe alweer met een nieuwe soloplaat. En wat voor een, vriend Bonamassa begint het compositieschrijven steeds beter in de vingers te krijgen. Opener Slow Train is van alles, maar zeker niet slow, de ene riff volgt de andere schurende solo op terwijl Joe op zijn bekende wijze zijn ziel en zaligheid wederom voor de luisteraar te horen legt. Dust Bowl is dan weer wel een slow blues waarin de gitaar hengelt naar de eeuwigheid. Bijna uiteraard krijgt hij hulp van zijn Black Country Communion maatje Glenn Hughes, die even lekker vocaal loos gaat op Heartbreaker. Uit onverwachtere hoek komt de ondersteuning van Vince Gill en John Hiatt in Nashville-achtige duetten, iets nieuws voor Joe. Als hij zo consequent doorgaat dan staat Bonamassa straks niet gewoon op de bluestop, dan hij is de bluestop.