HARVEY, P.J.

‘England’s dancing days are done,’ zingt PJ Harvey over een bijna opgewekt walsje in het titelnummer dat Let England Shake opent. Deze tegenstrijdigheid zet de toon voor dit verbijsterende achtste album van PJ Harvey, want dit ogenschijnlijk vrolijke nummer handelt over Britse soldaten die naar oorlogsgebieden worden uitgezonden. Harvey benadrukt zelf dat ze geen politiek album wilde maken, en dat is het ook niet geworden; Let England Shake is ambitieuzer: het centrale thema van de plaat is heel Engeland. ‘Goddamn Europeans, take me back to beautiful England,” zingt ze cynisch in het tweede nummer The Last Living Rose, want hoewel het er stinkt en Engeland een nare smaak achterlaat, blijft het wel This Glorious Land. De gruwelen van de oorlog worden wel erg beeldend beschreven in All And Everyone, On Battleship Hill en The Words That Maketh Murder (‘What if I take my problems to the United Nations?’), waarbij Harvey begeleid wordt door een rammelend ritme, een quasi marching band en vaste muzikale partners John Parish en Mick Harvey. Ronduit angstaanjagend wordt het in het bijna maniakale maar hartverscheurend mooie England. Op een vervreemdende reggaesample in Written On The Forehead na zijn de arrangementen uiterst kaal, zingt Harvey overwegend in het hoge register en domineert de akoestische gitaar. PJ Harvey blijft ook na twintig jaar verbazen.