Organische ambient? Drone? White noise? Het zijn woorden die ook in hun combinatie nog nèt om Tim Hecker’s muziek heen lijken te glijden. In beeldspraak: Hecker klinkt als een man die ‘melancholie’ in duizend talen wil vertalen. En de onmacht daarbij als instrument gebruikt.
Deaf Center met zielepijn, Fennesz met claustrofobie, Eluvium met zand in de synths: ook diè vergelijkingen verliezen net aan de finish. Hoe dan ook is Hecker’s geluid wel hoorbaar beïnvloed door neoklassiek, metal en electronische muziek. En wellicht dààr ligt, samen met een ontmoeting met Ben Frost op het Mutek-podium vorig jaar, de kern van deze plaat. Dat is alweer de zevende onder eigen naam voor de Canadees, en ze trekt de lijn door die met ‘An Imaginary Country’ in technisch opzicht was ingezet. (podiuminfo.nl)