Heksenrock? Nou, zo zou ik deze muziek niet willen duiden. Maar met galmende, psychedelische sprookjescore, kom je een heel eind. Waar dat in dit geval in mijn optiek dan uit bestaat? Ik hoor een schreeuwende Sinéad O’Connor die opgesloten zit in een vochtige kelder. Ik combineer dat met een vervaarlijk echoënde, illegale oefensessie die The Pink Floyd anno 1964 in een verlaten kleedkamer van een leegstaande basisschool in Cambridge hield. Ik denk aan PJ Harvey, Simone Holsbeek, Björk en Shirley Manson die hand in hand en stuk voor stuk, mistige en tevens mistroostige teksten voordragen tijdens een ronduit resonerende artrockshow waar thema’s als opbouw, uitgesponnen en feeëriek behandeld worden. Een caleidoscopische vloeistofdia is te zien op de wand achter het podium. Tja, dat alles brengt het Britse Esben And The Witch bij mij teweeg wanneer ik naar hun verzengende debuutalbum Violet Cries luister. Maar goed; u kunt daar natuurlijk compleet anders over denken. Zo gaat dat nu eenmaal bij trips…
