Recensie
De dvd release van Solitary Man, die de Nederlandse bioscopen overigens nooit heeft gehaald, gaat gepaard met een trieste voetnoot. Hoofdrolspeler Michael Douglas, zoon van legende Kirk Douglas (Spartacus) en gelauwerd voor zijn acteerwerk in films als Wall Street, Falling Down, Traffic en The Game, blijkt keelkanker te hebben. Volgens recente speculatie zal Douglas een aantal maanden bestraling ondergaan, waarna de kwaal zou moeten verdwijnen. Er bestaat echter een kans dat hij zijn welbekende, raspende stemgeluid zal kwijtraken.
Het nieuws is niet alleen tragisch, het is ook enigszins curieus gezien Douglas’ rol in Solitary Man, een redelijk onafhankelijk geproduceerde film die er geen geheim van maakt dat het hele narratief draait om de tour-de-force acteerprestatie van de man die ooit ‘Greed’ belichaamde. Douglas speelt in Solitary Man een populaire autodealer met een succesvol imperium die te horen krijgt dat hij hoogstwaarschijnlijk lijdt aan een dodelijke hartkwaal. In plaats van verder onderzoek besluit hij zich in een zwart maatpak te hijsen, zijn vrouw te verlaten, zijn dealership naar de klote te helpen en zich zoveel mogelijk te laven aan (te) jonge vrouwen.
Het stramien, dat zich laat omschrijven als 'einzelgänger op weg naar catharsis', doet sterk denken aan sentimenten die in films uit de jaren zeventig (bijv. Five Easy Pieces) wel vaker voorkwamen. Het had makkelijk een draak van een film over de mannelijke midlife crisis kunnen worden – de film is wisselend braafjes dan weer cru; melancholisch dan weer te Amerikaans – maar Douglas is zo perfect op zijn plaats dat je als kijker met geen breekijzer zijn charme van de prent kan wrikken. Tip!
Het nieuws is niet alleen tragisch, het is ook enigszins curieus gezien Douglas’ rol in Solitary Man, een redelijk onafhankelijk geproduceerde film die er geen geheim van maakt dat het hele narratief draait om de tour-de-force acteerprestatie van de man die ooit ‘Greed’ belichaamde. Douglas speelt in Solitary Man een populaire autodealer met een succesvol imperium die te horen krijgt dat hij hoogstwaarschijnlijk lijdt aan een dodelijke hartkwaal. In plaats van verder onderzoek besluit hij zich in een zwart maatpak te hijsen, zijn vrouw te verlaten, zijn dealership naar de klote te helpen en zich zoveel mogelijk te laven aan (te) jonge vrouwen.
Het stramien, dat zich laat omschrijven als 'einzelgänger op weg naar catharsis', doet sterk denken aan sentimenten die in films uit de jaren zeventig (bijv. Five Easy Pieces) wel vaker voorkwamen. Het had makkelijk een draak van een film over de mannelijke midlife crisis kunnen worden – de film is wisselend braafjes dan weer cru; melancholisch dan weer te Amerikaans – maar Douglas is zo perfect op zijn plaats dat je als kijker met geen breekijzer zijn charme van de prent kan wrikken. Tip!
