De Duitse singer-songwriter Maximilian Hecker kreeg het zelfs met de popomslag van zijn voorgaande album One Day niet voor elkaar om hier groot succes te boeken. Wat in Europa niet lukt, lukt overigens wel in het verre oosten, waar hij voor uitverkochte zalen speelt. Ondanks het succes in Azië twijfelde Maximilian na One Day enorm aan zijn kunnen, talent en zelfs de wereld. De verzorgde, glamoreuze uitstraling van het voormalig model verslonsde en hij zakte artistiek in een diepe put; de feeling voor zijn eigen werk verloren. Zijn zesde album, I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son, Never Again Son, volgt toch nog snel en toont een Maximilian Hecker die middels zijn muziek weer uit het dal kruipt. Hij koos daarvoor een begrijpelijke vorm en bracht zijn romantische, lichte droompop ballads terug tot het skelet. Emotie is in alle aspecten de leidraad van deze nieuwe songs. De zeggingskracht die daar nu vanuit gaat, is echter anders dan ooit tevoren. I Am Nothing But Emotion laat horen dat artiesten inderdaad soms hard moeten vallen om sterker en puurder terug te komen. Maximilian Hecker doet dat met mogelijk zijn beste album in jaren.
