Toen zanger Slim Smith in 1967 rocksteadytrio The Techniques verliet, was Pat Kelly zijn vervanger. Een jaar later al verliet hij op zijn beurt de groep en de studio van Duke Reid, en koos hij voor Bunny Lee en een solocarrière. Dat gebeurde op het spannende snijvlak van rocksteady en de destijds nog splinternieuwe reggae. Harder en trager was het motto, en Kelly ging daar moeiteloos in mee. Het prachtlabel Kingston Sounds laat die ontwikkeling mooi horen op maar liefst 18 tracks, de ene nog mooier dan de andere. Het zijn allereerst pakkende liedjes, met een refrein dat je meteen meezingt. Prima vocale prestaties, uiteraard, maar let ook eens op de uitgekiende muzikale begeleiding. Het gaat van onvervalste rocksteady (het aangrijpende liefdesliedje Somebodys Baby) tot hardcore reggae (I’m So Proud). Meer dan waard om aan de vergetelheid te worden ontrukt.
