Ergens halverwege ben ik afgehaakt. Cheap Trick was niet meer de vrolijke band die invloeden van The Move, Glamrock en de Beatles aaneen wisten te smeden in prettige poprock, die bovendien nog eens superenergiek klonk. Na een plaat of vijf zes was dat voor mij voorbij en ik heb het nog wel geprobeerd met Woke Up With A Monster, dat niet slecht was maar beduidend meer op de hardrockleest geschoeid was. Groot was dan ook mijn verassing toen ik Rockford in de speler duwde. Terug zijn alle oude muzikale elementen, terug is het energieke spel, terug is de ouderwetse humor en als klap op de vuurpijl zijn die alle verpakt in twaalf prima nummers. Hier en daar typisch als hun voorbeelden, hier en daar als het zwaardere broertje van Jeff Lynne, de cirkel is rond. In eigen woorden: