In mijn top 3 van de beste platen van de afgelopen tien jaar stond Joanna Newsom fier bovenaan. Ik bleek niet de enige te zijn die Ys zo goed vond, want de plaat haalde ook moeiteloos de top 10 van de door lezers en schrijvers van dit blad samengestelde decenniumlijst. De vraag was of Joanna Newsom dit onontkoombare meesterwerk ooit zou kunnen overtreffen. Of haar dat gelukt is met het vier jaar na Ys verschijnende Have One On Me durf ik na meerdere draaibeurten nog niet te zeggen. Met maar liefst achttien nieuwe nummers, verdeeld over drie schijfjes, blijkt Have One On Me zo mogelijk nog ambitieuzer dan zijn voorganger. Hoewel de composities minder complex zijn dan die op Ys en soms haar prachtige debuut The Milk-Eyed Mender in herinnering roepen, klinkt deze nieuwe plaat muzikaal rijker en diverser, onder meer door de toevoeging van blazers en een grotere rol voor de piano. Het resultaat is zo’n overweldigende luisterervaring dat het me moeite kost om er vat op te krijgen. Gelukkig is het geen straf om Have One On Me telkens weer opnieuw op te zetten. Integendeel zelfs, want elke draaibeurt levert nieuwe ontdekkingen op en de muziek is zo mooi dat ik me haast niet kan voorstellen ze ooit gaat vervelen!
