EL PINO & THE VOLUNTEERS

De hoes van The Long-lost Art Of Becoming Invisible nodigt uit tot speculaties. Is het reptiel op de hoes een kameleon, en zo ja, staat deze dan symbool voor de muzikale gedaanteverwisseling van El Pino & The Volunteers? Je zou het haast denken. Dat zeg ik omdat David Pino en zijn mannen de bakens verzet hebben van neder-americana naar gloedvolle Excelsior-rock. Ten aanzien van Molten City (2006) betoogde ik al dat de band prima paste in de Excelsior-stal, nu zie ik dat bevestigd in The Long-lost Art Of Becoming Invisible, want glorieuze rock in het straatje van Johan, Daryll-Ann en The Serenes. Zeer fraai en meeslepend is dan ook opener Wake Up, dat vervolgd wordt met de folky kampvuur-meezinger Dust And Doubts. El Pino's tweede kent een gave dynamiek vanwege het samenvloeien van fiere, puur Hollandse gitaarpop en spannende moodrock. De liedjes kennen gave melodieën en zijn rijkelijk gearrangeerd, waarbij opvalt dat de pedal steel het veld heeft moeten ruimen ten faveure van orgel, synths en mellotron. Prachtige song als The Big, The Blind, The Undefined, The Minute I Let Go en White On White hebben daarom qua muzikale benadering een onmiskenbare Wilco-toets, al heeft David Pino een meer omfloerste, smachtender stem dan Jeff Tweedy. Het instrumentale titelnummer – een sfeervolle reprise van opener Wake Up – rondt dan een bij vlagen schitterend album passend af.