Voor een punksnotaap van 29 heeft Jay Reatard al een flink gevulde pagina op Wikipedia. Nu bestaat die voor een groot gedeelte uit zijn duizelingwekkende discografie, maar ook over zijn talloze muzikale projecten valt veel te vertellen. In al die creativiteit en productiedrang is Watch Me Fall pas de tweede plaat die hij onder zijn eigen naam uitbrengt. Het budget voor deze plaat was beduidend flinker dan bij zijn vorige releases en dat is te horen. Enerzijds breng dat enige vorm aan in zijn ongepolijste, rauwe popgeluid en aan de andere kant lijkt het er op dat het comfort van meer studiotijd ten koste is gegaan van de urgentie die we kennen van Reatard. Zijn nummers horen te klinken als objecten die met de grootst mogelijke kracht worden uitgekotst, niet als de licht verteerbare appetizers die we hier voorgeschoteld krijgen.
