Singer-songwriters lijken zich altijd net wat meer vrijheden te permitteren, minder beperkt door genrebeschrijvingen en bevestigend conformisme. Franz Nicolay toerde met o.a. The Hold Steady en World/Inferno Friendship Society alvorens zijn debuutalbum wereldkundig te maken. In oktober doet hij Nederland aan ter ondersteuning van Chuck Prophet en later nog toert hij met Mark Eitzel (American Music Club) aan wiens soloalbum hij zijn medewerking verleende. Op Major General spreidt hij een prettige, ongeremde grootsheid tentoon. Als een nieuwbakken Elvis Costello waagt hij zich aan een grote diversiteit aan stijlen die hij krachtig, bijna theatraal vormgeeft. Hij toont zich een man van de wereld. Eentje met vele gezichten en vele verhalen die hij begeesterd weet te interpreteren. Major General is een album met puur singer-songwriterwerk. Daarbij neem je de kleine imperfecties als een aanbeveling en geniet je van de excentrieke trekjes en opmerkelijke vondsten. Franz Nicolay lijkt een rockende inborst te hebben, die hem niet weerhoudt van jazzy uitstapjes en rijke, folky orkestraties. Het is zeker niet allemaal stevig werk, maar op Major General leef je toe naar apotheosen die worden uitgevoerd met een bombastische boventoon. Dat doet niet af aan de kwaliteit van een sterke ballade als World/Inferno vs. The End of the Evening dat zijn volle stemgeluid de ruimte geeft. Als vervolgens een dynamisch nummer als Dead Sailors en een klassieke jazzsong als Do We not Live in Dreams? kunnen volgen, is duidelijk dat Franz Nicolay garant staat voor een muzikale variétéavond.
