DEOLINDA

Zit er nog nieuw bloed in de fadomuziek? Een wagonlading zangeressen nam de laatste tijd een beetje het zicht weg op andere ontwikkelingen in het muziekverliefde Portugal. Daar gebeurt namelijk van alles en het is niet allemaal fado wat de klok slaat. Plotseling kwam vorig jaar de groep Deolinda bovendrijven. De liedjes zijn stevig geworteld in de volksmuziek en vooral de vrolijke kant van de fado, zoals Amalia er in de jaren vijftig veel heeft gezongen. Hun album werd prompt goud in eigen land en bleek een zeer breed publiek aan te spreken. Fadopuristen hielden zich een beetje afzijdig, maar juist de jongeren liepen er mee weg. Ik moet nog zien of dat hier ook gaat gebeuren, maar zeker is dat Cançao Ao Lado een ideale plaat is voor de lente. Twinkelende deuntjes, heldere gitaartjes en af en toe een volkse viool, maar ook mooie ingetogen liedjes over de straat, het leven en de liefde. Hier en daar doet de stem van Ana Bacalhau (Anna Kabeljouw) wel een beetje denken aan die van Teresa Salgueiro van Madredeus, maar Ana is meer een visvrouwtje op de markt in Porto die haar lied zingt voor een stuiver in haar schort. De cd kost iets meer, maar is zeker geen weggegooid geld.