KEULEN, ISABELLE VAN

Isabelle van Keulen en Ronald Brautigam stelden voor hun nieuwe cd een programma samen met vioolsonates van rond 1900. De Sonate van Richard Strauss is in menig opzicht het einde van een tijdperk. Het is het laatste kamermuzikale stuk in Strauss' oeuvre, en markeert tevens het einde van de Brahmsiaanse traditie. Los van de muziekhistorische betekenis is het een bijzonder fraai werk, dat niet voor niks het bekendste van Strauss' composities in het kamermuziekgenre is geworden. De koppeling met de 'Italiaanse Richard Strauss' Ottorino Respighi ligt voor de hand. Ook in diens kamermuziek neemt de Vioolsonate een sleutelpositie in. Hoewel nog duidelijk geworteld in de hoogromantiek, blijkt Respighi's interesse voor oudere muziekstijlen onder meer in het derde deel, dat in de barokke passacagliavorm is gecomponeerd. Nino Rota, die vooral bekend zou worden door zijn filmscores voor Fellini en anderen, is van een generatie later dan Respighi, en de door de oudere componist ingeslagen weg terug wordt door Rota voortgezet. Niet Brahms is hier meer het voorbeeld, maar Mozart. Tussen de twee ambitieuzere composities van Strauss en Respighi vormt Rota's neo-klassieke Sonate een fraai intermezzo. De gloedvolle vertolkingen door Van Keulen en Brautigam hebben geresulteerd in een schitterende opname van een fascinerend programma.