BEIRUT

Gulag Orkestar (2006) en The Flying Club Cup (2007) lieten een verpletterende indruk achter. Op deze albums toverde Beirut (lees: Zach Condon, Texaan, jong knulletje met geniale invallen) de ene na de andere emotievolle compositie bij elkaar. Condon’s muziek is niet echt vrolijk te noemen en lijkt het werk van een getormenteerde oude man die een leven vol verdriet en pijn achter de rug heeft. Beirut haalt zijn inspiratie vooral uit de zigeunermuziek. Hier en daar is het de Balkan die doorklinkt, dan weer is het klezmer dat de boventoon voert. Op March Of The Zapotec is het niet anders en wordt de lijn van de vorige albums doorgezet. Lijzige bedroefde zanglijnen (La Llorona), schuddende blazers (My Wife) en lekkere driekwartsmaten (The Shrew). De tweede schijf (Realpeople Holland) kan mij wat minder bekoren. Het heeft wat weg van een Beirut Goes Electro. De prachtige blazers zijn goeddeels verdwenen en melig kabbelende synthesizers ondersteunen nu opeens Condon’s stem. Ach, hij is nog jong en we zullen hem dit experiment maar snel vergeven. Wat rest is een bijzonder sterke eerste schijf.