De debuutplaat van Franz Ferdinand was in 2004 zo’n beetje de eerste (en een van de leukste) van een vloedgolf van gitaarbands met een eighties-tik. De plaat sloeg in als een bom: puntige, stekelige gitaarpop die hartstikke dansbaar was, met typisch Brits onderkoelde teksten vol lust en hedonisme. Amper een jaar later volgde You Could Have It So Much Better: een prima vervolg, maar ook wat gejaagd. Na die plaat en toernee laste de band uitgeput een rustperiode in. In de eigen Govan Studio in thuishaven Glasgow hebben ze vervolgens lang aan Tonight: Franz Ferdinand gewerkt. Ze zijn uitgekomen op een langzamer, groovier sound en ze klinken zelfverzekerd als vanouds. En er zijn meer, veel meer toetsen, uiteenlopend van kitscherige jankorgeltjes (Send Him Away) tot pompende synthesizers (Lucid Dreams). Het resultaat is nog steeds uitbundig, dansbaar en duidelijk herkenbaar, en doet door de combinatie van postpunk, synthipop en glamrock net zo goed aan David Bowie als aan Soulwax denken. Vooral de eerste zes nummers zijn ijzersterk, met Ulysses (grimmig), Send Him Away (laidback met uptempo staartje) en Bite Hard als hoogtepunten. In de teksten wordt afgerekend met een voormalige geliefde, waarbij beurtelings weemoed, jaloezie en kwaadheid tentoongespreid worden. De plaat eindigt opmerkelijk: na de pulserende beat van Lucid Dreams worden de rokende puinhopen van het wilde feestje overzien in het verstilde Dream Again (waarin de hoop het wint van de kater) en Katherine Kiss Me, een venijnig, akoestisch (!) liedje. Voor de snelle beslissers is er een bonus-cd met dub-versies.
