Ach, arme Antony, de weltschmerz heeft inmiddels groteske vormen aangenomen. Natuurlijk kom je ze nog steeds tegen: mensen die hem niet trekken, die het theatraal geneuzel vinden, maar volgens mij is elke emotie van Antony oprecht en zeker niet geacteerd. Geboren in een verkeerd lichaam, bedroefd over de teloorgang van het milieu en de wereld in het algemeen, zingt hij op The Crying Light alle emoties van zich af. Ooit begonnen als achtergrondzanger in de band van Lou Reed, trekt Antony & The Johnsons inmiddels zelf uitverkochte zalen en is hij een van de weinigen die het publiek verbijsterd en met betraande ogen achter weet te laten. Ik mocht er zelf een keer getuige van zijn, in een uitverkocht Carré, al waar hij ook live zijn reputatie meer dan waar maakte met een ongelofelijk vaste stem. The Crying Light is een logisch vervolg op I'm A Bird Now (het prijswinnende album uit 2005), hoewel de piano wat meer op de achtergrond is geraakt en de strijkers ditmaal prominenter aanwezig zijn. Prachtig ingetogen zijn de arrangementen en nergens slaat de kitsch toe. The Crying Light kent namelijk geen zwakke plekken, het herbergt hoogstens een paar iets mindere goede songs. De liefhebber raad ik aan zijn recent verschenen EP Another World aan te schaffen, waarop nog vier nieuwe nummers te vinden zijn. De slotconclusie moge zijn dat Antony & The Johnsons met The Crying Light een verpletterende indruk achter laat en hard op weg is om een van de groten der aarde ter worden.
