Frida Hyvönen is één van de door mij vaak geprezen vrouwelijke Scandinavische singer-songwriters. Dit is haar derde plaat, het voorgaande was een album met muziek speciaal geschreven voor een dansvoorstelling. Ze tourde eerder met José González en Jens Lekman. Ondanks de vermelde stilte heeft ze met die tweede meer gemeen. Ze heeft een stem met een licht en helder timbre, hoewel de opvallende imperfecties haar klank soms wat schels en snerpends meegeven. Daarmee roept en lokt ze de luisteraar. Dat beetje melodrama geeft de songs juist een toegankelijk karakter, waar de basis doorgaans uit onconventioneel, subtiele pianobalades bestaat. Ze voorziet de songs met het meeslepende van een hymne. Erg verrassend zijn het vleugje soul en het volkse kwinkslagje die bij tijd en wijle vallen te bespeuren. Luister je naar een enkel nummer, loop je het risico haar aanvankelijk voor een dertien in een dozijn artiest te verslijten. Het geluid van Silence is Wild krijgt naargelang het album vordert meer urgentie en eigenheid. Wellicht is dat wat de titel bedoelt. De alsmaar groeiende expressiviteit doet voorzichtig denken aan Julia Marcel, An Pièrlé of Lonely Drifter Karen. Net als deze dames is Frida een vrouw met een boodschap en die is meer dan eens verontrustend.
