Ah, de Cure, die mogen we nu zo langzamerhand gerust de ‘grand old men of new wave’ noemen. Waar de meeste bands uit de jaren zeventig en tachtig of helemaal verdwenen zijn, een karikatuur van zichzelf zijn geworden (de Sex Pistols) of niet echt relevant meer zijn (The Damned, The Stranglers), daar gaan Robert Smith en zijn mannen onverdroten door. Echt nieuw zal het natuurlijk nooit meer worden, maar kleine verrassingen zijn er toch altijd wel. Zo ook op 4:13 Dream waar opener Underneath een stuk minder gepolijst en bonkiger klinkt dan we gewend zijn van de Cure. Verderop is op deze cd absoluut geen sprake van een drastische koerswijziging, zelfs niet van een kleine, wat veroorzaakt kan worden doordat naast Smith ook oudgedienden Simon Gallup (bas) en Porl Thomson (gitaar) weer verschijnen. Ik heb hier echter helemaal geen bezwaar tegen want ik heb namelijk nog steeds geen genoeg van de gekwelde zang van The Cure’s voorman Robert Smith, en die lichtvoetige songs met zware ondertonen kunnen mijn gemoed nog immer beroeren. I’ll sleep when I’m dead zingt goede vriend Robert maar dat zal ik zeker niet doen, ik zal gewoon lekker naar de nieuwe The Cure liggen luisteren
