CYMANDE

Your typical underdog story… Een band die nooit de liefde en waardering kreeg die hen toekwam. Wiens leden, immigranten uit de Cariben, opgroeiden vol ontberingen maar die juist blijdschap en hoop verspreidden. Racisme hield hen lange tijd tegen, politieke onrust in de UK gooide alle glazen in net toen het leek te kunnen lukken (net als The Real Thing trouwens, die andere zwarte groep uit Engeland die nooit tot volle wasdom heeft kunnen komen). Hun platen waren dan ook lange tijd onvindbaar, hooguit te horen via korte samples op hiphop klassiekers van The Fugees, Wu-Tang Clan en De La Soul of in de collecties van de trotse platenkolonisten. Kortom: het is echt zo’n type band waarvan je niet wist dat je ze al kende. Hun muziek, de bouwstenen van hiphop, house en UK garage. De laatste jaren hebben ze de troon kunnen terugwinnen - of beter gezegd: eindelijk geclaimd. Eerst aan de hand van de documentaire Getting It Back: The Story of Cymande (tip: kijk ook Everything - The Real Thing Story); nu met een gloednieuwe plaat. Op Renascence hoor je een groep muzikanten in hun renaissance. De percussie lijkt op Chasing an Empty Dream de draad op te pakken waar Sheshamani ‘m op Promised Heights (een veelzeggende titel achteraf gezien) achterliet. Oudgedienden Patrick Patterson en Steve Scipio leiden de boel nog steeds. Nieuwbakken zanger Raymond Simpson heeft een heerlijke strot, zeker in de langzamere jams (luister maar naar Road To Zion). De jeugd komt ook langs om hun respect te tonen, in de vorm van zangeres Celeste. Die beloofde hoogtes worden vooral bereikt op de spirituele songs, zoals het jazzy Coltrane en I Wanna Know. Het is te laat om de eeuwige belofte echt in te lossen. Maar de duif vliegt weer, klaar om liefde en vrijheid te verspreiden over de wereld. (Stef Mul)