Bij een atmosferisch griezelfestijn zoals Robert Eggers Nosferatu hoort natuurlijk een sterke soundtrack. Eentje die op zichzelf kan staan, die je bij je strot grijpt zonder dat je de beelden erbij nodig hebt. Eentje waarmee je je vriend of vriendin goed de stuipen op het lijf jaagt, als je ‘m plotseling ‘s nachts opzet. Een taakje die je Robin Carolan wel mee kan geven. Met een orkest van 60 strijkers kan er ook een hoop gekrijst en gepiept worden. Indrukwekkend is het koor dat hun onderbuik laat gorgelen om zo laag mogelijke klanken op te wekken. Een onheilspellend geheel - precies wat je wil, toch? (Stef Mul)