Dat een rudimentaire punkrock band als Amyl & The Sniffers zo steady aan de weg timmert is behoorlijk uniek. Het nieuwe was er niet na een plaat al af, integendeel de schare fans wordt alsmaar groter en de albumverkopen stijgen nog steeds flink. En de horizon van de Australiërs wordt nota bene steeds breder. Met een houding van bigger, brighter, smarter, sharper is hun derde album geschreven. Opgenomen in de 606 Studios van Foo Fighters waar het mengpaneel staat waar Nirvana’s ‘Nevermind’ en Fleetwood Mac’s ‘Rumours’ zijn opgenomen. ‘Cartoon Darkness’ is verrassend. Muzikaal heel divers, van klassieke punk tot trotse working class glam. En wat zeg je van de stormachtige ballad ‘Big Dreams’. En ondertussen gaat de nieuwe Amyl over klimaatcrisis, oorlog, AI, de korte lontjes van de politiek en een flinke big tech waarschuwing. Come join the force.
Amyl and the Sniffers zijn terug met hun derde album, Cartoon Darkness, en het is alles wat je hoopt: energiek, ongefilterd en heerlijk chaotisch. Frontvrouw Amy Taylor laat haar prettig gestoorde, onvervalste zelf horen in knallers als It’s Mine en Motorbike, perfect voor een flinke headbangsessie. Toch biedt het album meer dan alleen rauwe energie. Op nummers als Big Dreams neemt de band gas terug, met een sombere, arpeggio-gedreven gitaar die ruimte maakt voor reflectie. En de punkspirit leeft, met scherpe teksten over de objectificatie van vrouwen in rock, op z'n Amyl’s: direct en met een flinke dosis bijtende humor. Hoewel de sound geworteld is in punk en pubrock, flirt Cartoon Darkness ook met andere stijlen, wat het fris en verrassend houdt. En als Amy’s heerlijk zware Australische accent je nog niet overhaalt, doet de rest van de plaat dat zeker. (Lotte Hurkens)
