Sinds Tin Machine weet Bowie ons weer regelmatig te verbazen. Met name Eartling en Outside zorgden voor de bekende verwarring onder zowel de nieuwe als de oude fans, zoals hij dat in het verre verleden ook al regelmatig wist te bereiken. Het voorlaatste Heathen bewees echter dat hij ook gewoon vooral mooie liedjes kan maken, iets dat Bowie nogal eens vergeet. Wat dat betreft gaat Reality min of meer verder op dat spoor. Toch is Bowie dit keer meer aan het rocken, zonder daarbij echt terug te grijpen op zijn oude werk, en dat pakt verrassend goed uit. Het titelnummer zou zelfs, net als Suffragette City, uit kunnen groeien tot een kraker tijdens de komende tour. Het lijkt of hij sinds Heathen eindelijk een soort rust over zich heeft. Een evenwicht waarin hij zich comfortabel genoeg voelt om te genieten van de glorie uit het verleden en daarnaast voldoende ruimte heeft om nieuwe wegen in te slaan met zijn huidige werk. Niets klinkt dan ook geforceerd op Reality, een niet onverdienstelijke prestatie.