NECKS

The Necks laveert al sinds 1987 tussen de grenzen van jazz, minimalisme en ambient. Voor de streaming-inkomsten doen ze het niet: hun albums bestaan vaak uit één tot een paar uitgestrekte nummers. Dit geldt ook voor Bleed, dat een compositie van 42 minuten is. Verrassender is dat ze hiervoor misschien wel hun grootste stijlbreuk tot nu toe maakten. Hoewel hun werk meestal gekenmerkt wordt door hypnotische ritmes en geconcentreerde intensiteit, draait dit album om stilte en mysterie. Tussen de fonkelende pianotonen die Bleed openen, vallen lange pauzes die ruimte bieden voor bezinning. Wie goed luistert, hoort ook het subtiele gekraak van instrumenten en een zware ademhaling. Details als deze dragen bij aan een gevoel van intimiteit, maar ook van een sluimerende dreiging. Dit gevoel blijkt terecht wanneer het trio langzaam werkt naar een climax waarin zinderende drums en gitaren over de muziek uitwaaieren. Uit de verwoesting die achterblijft, herrijzen voorzichtig nieuwe pianoklanken. Zo louterend kan muziek zijn. (Laurence Tanamal)