MOVIE

Het lijkt Villeneuve dan toch te lukken… de ooit als onfilmbaar bestempelde ruimte-epos Dune succesvol vertalen naar het witte doek. Filmsurrealist en -opportunist Alejandro Jodorowsky kwam niet verder dan een misbaksel dat al voor release stierf en zelfs Lynch zijn briljante eigenzinnigheid kon niks met een groot studio budget en Frank Herberts verwarrende intriges. Villeneuve is er, natuurlijk met de middelen van nu, in geslaagd om met de eerste twee delen iets neer te zetten van het formaat “Oude Star Wars Trilogie” en Lord of the Rings. Waar deel 1 heel veel achtergrondverhaal kwijt moest en daardoor soms nog wat richtingloos kon aanvoelen, is er in deel 2 ruimte om die oh zo tot de verbeelding sprekende zandwereld (en de letterlijk oogverblindende Harkonnen planeet) in al zijn grillen op te bouwen. Het levert misschien wel de mooiste beelden aller tijden op (smaakkwestie), maar ook het verhaal valt echt in elkaar. Een generationeel hoogtepunt, voor altijd in de harten van de jongelui van nu - zoals Peter Jacksons Midden-aarde in die van mij…