ISHMAEL ENSEMBLE

Britse jazz is booming. Vorig nummer bejubelden we nog de nieuwe epos van Nubya Garcia, elders in deze editie lees je hoe geweldig we Ezra Collective. Een groot deel van de aantrekkingskracht van de veelal Londense jazzscene is het dansbare karakter door Caribische invloeden. Nubya flirt regelmatig met reggae, anderen slaan de handen ineen met grime rappers of vinden hun ritmes in de UK garage. Het is misschien de reden dat Ishmael Ensemble zelden wordt genoemd in het rijtje met toonaangevende Engelse jazz cats. Dat, terwijl ze toch alweer zeven jaar aan een weg tussen Bristol en de rest van de wereld aan het timmeren zijn. De groep rondom saxofonist en producer Pete Cunningham kiest voor een veel bedachtzamere benadering van jazz. Kleurrijk, introspectief en weelderig. De basis wordt meer dan eens gelegd door elektronische schetsen van de frontman, waarbij je hoort dat hij net zoveel is beïnvloed door Pink Floyd, Nick Drake en Ravi Shankar als John Coltrane of Herbie Hancock. Op Rituals gaat de groep nog een stapje elektronischer en wordt er veel meer vanuit het liedje gedacht. Het doet denken aan de oude triphop hits, maar ook een Bicep (Ezekiel!), Four Tet (Fever Dream!) en John Talabot (Leviathan) zijn nooit ver weg. Kom op, iedereen: we kunnen niet meer om Ishmael Ensemble heen! (Stef Mul)