WAND

Wand begon als psychedelische rockband in de geest van Ty Segall, maar ontwikkelde geleidelijk een eigenzinniger, evocatief geluid. Met hun gelaagde gitaareffecten en raadselachtige teksten roepen ze als geen ander surrealistische droombeelden op. Vertigo, hun eerste album in 5 jaar, is hier een voortzetting van. Zoals vanouds vormt Cory Hansons weemoedige, Thom York-achtige stemgeluid het middelpunt. Om nog een vergelijking met Radiohead te trekken: een nummer als Mistletoe, met zijn aanzwellende strijkers en rondcirkelende baslijnen, zou niet misstaan op A Moon Shaped Pool. Doordat de meeste muziek uit fragmenten van jamsessies is opgebouwd, klinkt deze nog weidser en ongestructureerder dan ooit. Nummers lopen naadloos in elkaar over, meanderen in nieuwe richtingen en eindigen nooit zoals ze begonnen. Aan de oppervlakte is Vertigo rijk aan melodieën en pakkende riffs. Wie zich echter in alle subtiele composities en songteksten verdiept, blijft nieuwe details ontrafelen. (Laurence Tanamal)