METALLICA

Een nieuwe Metallica is een plaat waar iedereen een mening over heeft. Dat komt omdat Metallica er toe doet en tegelijk de grenzen van de heavy metal overstijgt omdat het zich beoordeeld weet door een groot poppubliek dat de band graag als wild en verantwoord muzikaal uitstapje gebruikt. Prachtig allemaal, maar hoe goed is Death Magnetic nu eigenlijk? Naar mijn mening erg goed en volgens een oude, bijna vergeten Metallica gewoonte, na iedere luisterbeurt steeds beter. Na het Spartaanse St. Anger (2003), dat als uitlaatklep van interne spanningen en afkickverschijnselen diende, is Death Magnetic een frisse, analoge en energieke plaat geworden met nummers die gemiddeld meer dan 7 minuten klokken. Daarin gebeurt werkelijk alles wat Metallica al een kwart eeuw zo goed en herkenbaar heeft gemaakt; lange intro’s, uitgebreide instrumentale stukken, krachtige hooks, superriffs en fenomenale refreinen. En godzijdank zijn de gitaarsolo’s in ellenlange ere hersteld. James Hetfield klinkt bevlogen en heeft als vader en flinke veertiger nog steeds een heerlijke cynische en donkere kijk op de wereld. Het is aanstekelijk om te horen dat de band tegen het einde van The Day That Never Comes en in het boeiende instrumentale Suicide & Redemption nog onnavolgbaar los gaat. Dat komt omdat op Death Magnetic heel subtiel de periode van voor de Black Album doorklinkt.